بازگشت به بهشت (1)
همیشه بالا رفتن در دل ارتفاعات سرسبز شمال و قرار گرفتن در طبیعت بکر برام جذاب و خاطره انگیز بوده . جاهایی که به دلیل نا آشنا بودن غیر محلی ها برای همه در دسترس نیست . جنگل های مرتفعی که با حضور در فضای اونها و تنفس اکسیژن ۱۰۰۰٪ ، تنها یک واژه در ذهن تکرار میشه : "بهشت" . در واقع تعریف هایی که از بهشت در کتاب ها خوندم تا حدود زیادی با طبیعت این مناطق مطابقت داره . از نظر بنده بیشتر شهرهای شمالی (به خصوص اونهایی که نزدیک خزر قرار دارند) در تابستان و اوج فصل گرما تنها در سه حالت قابل سکونت هستند : یا در منزل باشید و زیر کولر گازی! یا در دریا باشید و در حال آب تنی ! و یا اینکه توانایی و اشتیاق صعود به ارتفاعات ییلاقی پوشیده از درخت رو داشته باشید و دل رو بزنید به کوه(جایی که حتا در گرمای سوزان مردادماه هم برای اقامت نیاز به لباس گرم دارید) . و با توجه به فرار همیشگی بنده از گرما (حتا در زمستان) ، این آخری ، کاریه که بیش از دو حالت اول بهش علاقمندم .
بازگشت پدر و مادربزرگ پارسا به زادگاهشون باعث شد این فرصت رو داشته باشم که در همون اندک فرصت هایی که از سر زدن های ماهانه به اونها پیش میاد ، وقت رو غنیمت بدونیم و به ارتفاعات و جنگل هایی که همیشه روحم در اونجا سیر می کنه بریم . بد ندیدم که این بار برای تغییر موضوع پست های وبلاگ ، مستندی از آخرین صعودمون به مناطق ییلاقی استان رو در اینجا قرار بدم . شاید کمی از گرمای تابستونتون کم کنه :
جمعه . 14 تیر : ییلاق لَلَندیز (Lalandiz)
هرچند این مکان در ارتفاعات مجاور دهکده تاریخی ماسوله قرار داره ولی برای گروه ها و علاقمندهای کوهنوردی بیشتر آشناست تا مردم عادی . طبیعت بکر و وحشی منطقه به قدری زیبا است که عکس ها نمی تونند تمام اون رو روایت کنند اما اطمینان دارم که از واژه ها تواناترند . هر جا که توضیحی لازم باشه بالای عکس درج می شه :
مسیر بهشت از اینجا آغاز می شود
دو تا پیچ رو که رد کنی کل روستا رو در یک تابلو داری
...
هرچقدر هم که شیب تند باشه درخت ها بالا رو بیشتر دوست دارند
اینجا حتا تخته سنگ ها هم بعد از مدتی سبز میشن
...
... چی بگم ؟!
...
از شما چه پنهون گاهی به گاوهای کوهستان هم حسودیم می شه !
جشنواره ای از رنگهای سبز
و این هم دشت للندیز و استراحتگاه های چوپان های محلی
امیدوارم دلتون نخواد !
چایخانه و تعدادی از دوستان اهل دل
و این هم آخرین عکس برای تکمیل بهشت
فقط یه مشکل وجود داره : وقتی میری بالا دیگه دوست نداری برگردی پایین !
همیشه شاد و سبز باشید .
روزی تو چهارسالگیم ، نوشتن خاطراتم با نام "یادداشت های یک پسر چهارساله" آغاز شد.ولی دیگه چهار سالم نیست...چیز زیادی نمونده تا خودم نوشتن رو شروع کنم . پس تا اون موقع این باباعلیه که با کمک من فکر میکنه و مینویسه . نوشته هایی که حالا دیگه فقط بخشی از اونها خاطرات من هستند .