دیگه شکی توش نیست که زود می گذره ... تا بیایی چشم به هم بزنی می بینی بزرگ شده و تو همه اش سر کارت بودی . تمام لحظاتی که قرار بود شخصیتش شکل بگیره رو برای کسب درآمد بیشتر سر کار بودی . جالب اینجا است که همین چند سال دیگه از همه طلبکارتر هم خودتی . روی سخنم با شمای پدره . انتظار داری از بچه های دیگه هیچی کم نداشته باشه . لابد چون شما میری سر کار و زحمت می کشی باید هم نتیجه اش این باشه دیگه . تربیت بچه هم که در کل به مادر ربط داره نیست ؟! یعنی تفکر کلی اینه که شما همون "عابربانک" باشی کفایت می کنه . به همین دلیل هم هر وقت هر کار نون و آب داری پیش بیاد میری دنبالش و هر جا هر پست و مقامی بهت دادند سفت می چسبی بهش ، حتا اگه کار تا یازده شب هم طول بکشه و شب ها وقتی می رسی خونه اون خواب باشه . خب معلومه که یه جای کار می لنگه . وقتی نیستی نصف اون چیزی رو که باید یاد بگیره یاد می گیره . اون هم نصف کمترش رو . در واقع نصف زنانه اش رو . می دونی چرا ؟! چون یک زن نمی تونه هم کارهای مربوط به پسرش رو انجام بده ، هم جای یک مرد فکر ، احساس و درک کنه و انتظارهای یک پسر و بهترین شیوه برآورده کردن و یا نکردن اونها رو بدونه . اون پسره و نیاز داره در کنار مادرش یکی از جنس خودش اون رو درک کنه . یکی که یه روز مثل خودش بوده . درست مثل خودش . تصور بزرگ کردن یک پسر توسط مادرش مثل پرورش یک دختر ، تنها توسط پدرش می مونه ... در هر دو مورد یه جای کار می لنگه . پس اگه دور و برش نبودی و یه روزی احساس کردی اونی نیست که میخواستی ، خیلی ازت فاصله داره و خوب درکش نمی کنی و درکت نمی کنه ، یه نگاه هم به لیست ساعت کار و اضافه کار سال های گذشته ات بنداز .

پ . ن : از پند و موعظه دیگران اصلن خوشم نمیاد ولی برای ادامه بحثمون یه جایی باید اینها رو می گفتم . توضیح اینکه توی شش سال گذشته دو بار از گرفتن سمت های اداری فرار کردم به این امید که سال های حساسی که باید در کنارش باشم رو در کنارش باشم و چیزی رو بسازم که بعدها طلب خواهم کرد ... این اواخر که فاصله پست هام زیاد شده کم کم دارم میفتم تو دام کار . ولی اشکالی نداره . حالا دیگه بیشتر اون چیزهایی که باید درش شکل می گرفتند گرفتند . کمتر درآمد کسب کردیم ولی ارزشش رو داشت .

پ . ن ۲ : می دونم شما پدرهای زمینی جزو اون دسته از پدرهایی که گفتم نیستید . داستان بالا رو برای اونهایی گفتم که هستند (یعنی پدرهای مریخی)