یادداشت های پسری که دیگه چهار ساله نیست

روز معلم رو به تمام معلم های سرزمینم ، به خصوص معلم های خوب خودم :

اعظم جون و نازنین جون که معلم اولین سال های زندگی من در مهد ایرانمهر بودند و اصول اولیه زندگی انسانی رو ازشون یاد گرفتم (و به تمام معلم های کلاس های فوق برنامه ام که اسم همه شون یادم نیست و به دلیل کلاس گذاشتن های عجیب ایرانمهر متاسفانه از هیچکدومشون عکسی ندارم)

فهیمه جون و همکارشون که به من یاد دادند به جای ترس از یک حیوون بزرگ میشه باهاش دوست شد و حتا از سواری با اون لذت هم برد .

آقای اقبالی که سه ترم در محضرشون بودم و ازشون یاد گرفتم نه تنها میشه کیش و مات نشد بلکه میشه کیش و مات هم کرد .

مهسان جون که چهار ترمه در کنارشون هستیم و به ما ارتباط برقرار کردن با زبانی دیگر رو یاد میدن .

خانم نعیمی ، معلم اصلی پیش دبستانی من که با مهربونی در کنار ما هستند و ورود به دنیای کسب علم رو برای ما آسون می کنند و همچنین سایر معلم های فوق برنامه مدرسه (زبان، کامپیوتر،موسیقی و ...)

خانم ها کتابی ، گلشنی و مهدوی سه مربی دوره ارف که در طول دو سال و نیم به ما آهنگ زندگی و نحوه خواندن ، فهمیدن و نواختن اون رو یاد دادند و به استادهای جدیدم خانم اعتمادی (ویلن) و آقای حقیری (دف) که به من یاد خواهند داد چگونه در زندگی بتونم گاهی هم ساز خودم رو بزنم . 

و به هر دوست آموزنده ای که در این پنج سال و هفت ماه کلمه ای به من آموخت تبریک میگم :

"دست همه شما رو می بوسم و تا آخر عمر سپاسگزارتان خواهم بود"