این روزها از خاطرات مدرسه چیزی برای گفتن نیست . واقعا میگم . توی این دو سه ماه مامان شیدا یه جلسه با مربیم داشت که ایشون خیلی از بنده تعریف و تمجید کردند و از هر نظر راضی بودند . مثل دوران مهد کودک تقریبا هر روز هم یه چندتایی برچسب و ستاره و این حرف ها برای تشویق می گیرم که معمولا هدیه اش می کنم به بابا و مامانم و اونها هم حتما باید بچسبونند به دست یا پیشونیشون ! یه روز هم که از لابه لای وسایلم یه نقاشی پیدا کردند و وقتی ازم پرسیدند بهشون گفتم همکلاسیم "رهام" اون رو هدیه کرده به من ! و وقتی باباعلی گفت این شکل چی هست حالا ؟! گفتم : "خودم هم نمی دونم !" ولی بعدا بهش گفتم که یه تفنگه !!! (نقاشی رو با ۹۰ درجه چرخش گرفته بودم دستم) ... ولی مثل اینکه یه خونه است !... در هر صورت از دوستم تشکر میکنم . این هدیه هایی که با قلبی پاک رد و بدل میشه از هر چیز دیگری ارزشمندتر و مهمتره ... ذر ضمن اون با لطفش به من باعث شد باباعلی بدونه که رفتار من توی مدرسه با دوستانم خوبه و همچنین در خصوص هنر نقاشی هم ، بیشتر به من امیدوار بشه !!!

مربی اتاق انتظارمون هم که امروز به مامان شیدا گفت یه جایزه برای من بخره ! چون وقتی داشته قصه میگفته من ساکت نشستم و بهش گوش کردم (نمی دونسته من عاشق قصه ام) در ثانی ، وقتی یکی داره قصه میگه آدم باید چیکار کنه مگه ؟! (البته در خصوص این اتاق انتظار در یکی از پست های بعدی شرح خواهم داد که چه خبره توش،بیچاره مربی حق داره پیشنهاد جایزه بده)---راستی به هیچ وجه حاضر نیستم بدون روپوش برم مدرسه ! بیچاره مامان شیدا یه بار روپوش من رو یادش رفت وقتی تو پارکینگ بهش یادآوری کردم گفت وقت نیست و دیر میشه ... وقتی رسیدیم مدرسه مجبورش کردم ماشین رو پارک کنه بیاد پیش ناظممون توضیح بده که اشکال از من نبوده بلکه خودش حواسش نبوده !!! 

از وقتی هم میام خونه در کنار تکالیف زبان و موسیقیم تو فکر انجام تکالیف مدرسه ام هم هستم جوری که گاهی اوقات باید من رو با درگیری از روی کارم بلند کنند ! البته پیش میاد که یه وقت هایی به دلیل خستگی کارم رو با تاخیر هم انجام بدم ولی روزی که باید ارائه بشه حتما باید کارم تکمیل شده باشه و خیلی حساسم به این که یه وقت نکنه یه کاری رو انجام نداده برم مدرسه و مربیم ببینه و ... انگار یه اتفاق خیلی بدی میفته ... خلاصه اینا رو گفتم تا بدونین چرا راجع به مدرسه خاطره ای نیست چون : همه چی آرومه !